Skip to main content

De laatste versie van het uitbreidingsplan van Madurodam is voorgelegd aan de klankbordgroep waarmee overleg over die uitbreiding plaats vindt. De Bomenstichting Den Haag (BDH) – lid van de klankbordgroep – heeft niet ingestemd met het uitbreidingsplan van Madurodam, nu dat ten koste gaat van 0,7 ha bos (toekomst madurodam ). Het bos is een mooi rustig bos, wel met wat achterstallig onderhoud, maar zeker geen snippergroen. Het bos is beschermd omdat het tot de Stedelijke Groene Hoofdstructuur behoort, die eind vorig jaar door de gemeenteraad is vastgesteld in de Agenda voor het Haagse Groen. Zowel de AVN als de BDH hebben ingesproken en gevraagd in de Agenda de verplichting op te nemen om deze duurzaam in stand te houden en zo mogelijk te versterken en vast te leggen in de bestemmingsplannen. Daarmee heeft de gemeenteraad ingestemd. Het bos is ook beschermd als Rijksbeschermd stadsgezicht vanwege de duinstructuur (reliëf) en zichtlijnen. Dit alles is vastgelegd in de beheersverordening.

Randvoorwaarden
Met de 0,7 ha annexatie wordt nu niet aan twee van de vier vooraf door de wethouders vastgestelde randvoorwaarden voldaan (RIS285875, 8 september 2015):
– Het groen in de omgeving moet groen blijven en er in kwaliteit niet op achteruit gaan
– Het groen moet openbaar toegankelijk blijven
– Parkeren en logistieke afwikkeling moeten zorgvuldig worden uitgewerkt
– Omwonenden en belanghebbenden zullen worden betrokken bij de uitwerking van de businesscase

De groene daken van de gebouwen en de ecowal op de erfgrens kunnen, anders dan Madurodam beweert, niet worden bestempeld als compensatie van het te rooien bos. De groene daken zijn echt wat anders dan een bos met zijn bosbodem. De daken worden voorzien van een deklaag van ca 30 cm, waarop hooguit wat struiken en kruiden kunnen groeien, maar zeker geen bomen. Er zijn bovendien bezwaren i.v.m. watervoorziening en afwatering. De ecowal – ca 440 m lang en minimaal 2,5 m hoog – kan dan wel het zicht op bebouwing ontnemen en geluidsoverlast tegengaan, maar de dichte wal is van gebiedsvreemd materiaal, waar geen licht doorheen komt. Dat is echt wat anders dan een bos waar bomen altijd (zon)licht doorlaten, wat weer van belang is voor het bodemleven.

Er staan oude stoven (meerstammige bomen, ontstaan door gebruik als hakhout of door overstuiving) dicht bij de huidige erfgrens, die op grond van de huidige tekeningen niet behouden blijven. In de – overigens aardige – brochure van de AVN komen de bomen er wat bekaaid af. Bijvoorbeeld: twee eikenstoven (3 en 8-astammig, totale omtrek 6,50 m en 5,30 m) en een beukenstoof (5 stammig met totale omtrek 4,30 m) hebben de massale kap in de 2e wereld oorlog door bewoners om hun huize te verwarmen overleefd. De stoven van de veldesdoorns (6 en 7 stammig, totale omtrek 5,50 en 6,50 m) zijn waarschijnlijk als gevolg van deze kap ontstaan. Deze stoven zijn kwalitatieve ‘pareltjes’ van natuur- en cultuurhistorische waarden in het huidige bos. Er staan ook zeer vitale beuken (met stamomtrekken van ca 2,40 m), die makkelijk nog 200 jaar kunnen leven.

Een convenant: houdt die wel stand?
Een convenant tussen Madurodam en bewonersorganisaties zou ervoor gaan zorgen dat Madurodam nooit meer uitbreidt. Of de gemeente dit convenant zal ondertekenen is nog maar de vraag. Maar hoe zeker kunnen we zijn over een convenant? Madurodam heeft in het verleden ook beweerd niet meer uit te breiden. Dit is vastgesteld in het bestemmingsplan van 1993. De toen ingerichte groencompensatie is inmiddels verdwenen. In 2011 heeft de gemeente voor het gebied van de Scheveningse Bosjes gebruik gemaakt van een beheersverordening in plaats van een bestemmingsplan, omdat voor de planperiode van 10 jaar geen ontwikkelingen in het gebied werden verwacht.
Madurodam schrijft zelf dat “het een ijzeren wet is van de dagrecreatiemarkt dat innovaties zorgen voor bezoekerspieken in een zogenaamde ‘zaagtandcyclus’: wie niet vernieuwt wordt vergeten. Om succesvol te blijven moet Madurodam innoveren en investeren”. Daarom vrezen wij dat in de toekomst – als Madurodam opnieuw wil uitbreiden – het convenant makkelijk is open te breken en de ecowal op de erfgrens met een shovel makkelijk is weg te halen.

Alternatieve mogelijkheden
Er zijn alternatieven, die een nader onderzoek waard zijn: ondergronds bouwen onder eigen terrein, gebruik maken van de ondertunneling (of overkluizing) van het Telderstracé, waarvoor draagvlak is. Gebruik maken van het gebouw aan de Plesmanweg dat verlaten wordt door het Ministerie van I&M. Maar Madurodam veegde deze alternatieven – slecht beargumenteerd – van tafel. Madurodam vindt ondergronds bouwen te duur. Maar dan zou je verwachten dat aanvragen van subsidie – niet alleen bij gemeente en provincie – mogelijk moet zijn, zoals bij Fonds1818, Prins Bernard Cultuurfonds en vele andere. Madurodam zou als goede doelen-organisatie toch thuis moeten zijn in die wereld. En dan is ook crowdfunding nog mogelijk. In het huidige miniaturenpark zijn financieel draagkrachtige organisaties betrokken. Aan de toekomstige paviljoens, die inspelen op de beleving, doen ook grote organisaties mee. Waarom hen niet gevraagd om financiële bijdragen? Wachten op het Telderstracé duurt Madurodam te lang. Maar daar is wel een mouw aan te passen omdat Madurodam het terrein in de loop van 10 jaar wil bebouwen (één attractie per jaar). Tegelijkertijd zou aan de gemeenteraad gevraagd kunnen worden om het besluit over het Teldertracé in de tijd naar voren te halen.
Een creatief persoon kan wellicht nog wat andere alternatieven bedenken.

Kortom, het is geen win-win-situatie maar een win-verlies-situatie.

Directeur Joris van Dijk zei in het televisie-interview dat Madurodam afspraken heeft gemaakt met de wijkverenigingen. Dat is wat kort door de bocht, want hij bedoelde de bestuursvoorzitters van de wijkverenigingen. Wat hebben de bewoners dan nog in te brengen? Het is nog maar de vraag of er voldoende draagvlak is voor de uitbreiding van 0,7 ha.